امروز ۴ جوان را در خمینی شهر به جرم تجاوز به دار کشیدند، قبول که متجاوز مقصر است، اما اگر دنبال ریشه‌ها برویم مقصر اصلی نبود امکان دوستی و برقراری ارتباط با جنس مخالف برای قشر بزرگی از جامعه است، اگر دانشجو هستید و ازینکه حکومت در کلاس شما دیوار میکشد ناراحت هستید، به یاد بیاورید که جوان‌هایی در این مملکت هستند که از کودکی تا ۳۰-۴۰ سالگی رنگ هیچ زنی حتا دختر عموی خود را هم ندیده اند، و نشستن در بیست متری یک جنس مخالف ولو با دیوار مابین برای آنها شاید منتهای آرزو باشد، اگر در ایران هم مثل همه جای دنیا مدارس مختلط بود یا حد اقل اماکنی مثل بار و کلوبهای شبانه وجود داشت آنوقت جوانان اقشار فرودست هم شاید می‌توانستند پس از یک روز کار دمی با یک جنس مخالف صحبت کنند، در ۹۹% مواقع همین هم صحبت شدن‌ها حتا بدون هیچ رابطه جنسی به فرد چنان احساس انسان بودن و شخصیتی میدهد که اورا فرسنگ‌ها از میل به تجاوز دور می‌کند، و خوب شاید در ۱% مواقع هم این هم صحبتی مقدمه‌ای شود برای یک رابطه جنسی با رضایت دو طرف، حال یا همراه با عشق و یا بدون عشق ولی به هر حال مسالمت آمیز و بدون خشونت.
من حرف دوستانی که می‌گویند جامعه مقصر است که متجاوزین را بد تربیت کرده را هم قبول ندارم، عطش دیوانه وار و ویرانگر به جنس مخالف که به تجاوز منجر میشود با تربیت و موعظه و نصیحت درست نمی‌شود، تنها راهش در در کنار هم بزرگ شدن پسر و دختر از کودکی و وهم زدایی از زن و عادی شدن و سهولت روابط است.
با این مسیری که جامعه ایران پیش میرود، چندی دیگر چادر هم دیگر جلوی مردان محروم جنسی را نخواهد گرفت و زنان باید برقع یا گونی بپوشند، لابد آنروز مسئولین در توجیه تجاوزات خواهند گفت که چون زن مورد تجاوز فقط چادر پوشیده بود و از حجاب برتر (گونی) استفاده نکرده بود باعث تحریک متجاوز شد.
برخی راه حل را در ایجاد فضاهای اختصاصی برای زنان می‌بینند مثل پارک مخصوص زنان، ورزشگاه مخصوص زنان، و غیره، این کارها شاید در کوتاه مدت باعث ایمنی ظاهری برای زنها در مکانهایی محدود شود ولی در دراز مدت با هرچه بیشتر دور از دسترس کردن زنان از چشم مردان، باعث میشود تا زنانی که بر حسب اتفاق در معرض دید مردان قرار گیرند به شدت بسیار بالاتری مورد تهدید (چشم چرانی، تجاوز،،...) قرار گیرند و کار به جایی برسد که عملا مثل عربستان سعودی هیچ زنی نتواند بدون مردش از خانه خارج شود. کما اینکه در زمان شاه زنان امنیت بسیار بالاتری داشتند نسبت به امروز، یا در آمریکا زنان امنیت بسیار بیشتری دارند نسبت به ایران یا افغانستان که زنان در پرده هستند.
مثالی دیگر: مصر ۳۰ سال پیش عمدتا بی حجاب بود، ولی با روندی که برخی زنان در بیست سال اخیر شروع به با حجاب شدن کردند کار آنچنان برای بقیه زنها که می‌خواستند بی حجاب باشند سخت شده که الان تقریبا همه مجبورند علیرغم میلشان با حجاب شوند، و طبیعی است که هیچ زنی نمی‌خواهد تنها بی حجاب موجود در یک شهر یا خیابان باشد و بار ایمنی تمام زنان گونی پوش را یک تنه با جلب توجه ناخواسته تمام مردان به سوی خود بپردازد، بنابراین بی‌حجابی یک مساله ایست که نیاز به عزم ملی دارد و حد اقل باید بالای ۴۰%-۵۰% جامعه به آن اقدام کنند تا عملی شود.
